W siedzibach zamożnej europejskiej arystokracji zadomowił się w XVI wieku. Mimo upływu setek lat, wyróżniający się lekkością i dekoracyjnością styl rokoko właściwie nigdy nie został zapomniany. Dziś jest inspiracją dla wielu dekoratorów wnętrz chcących aranżować oryginalne i niepowtarzalne przestrzenie.
Styl rokokowy narodził się i najsilniej rozwinął we Francji za panowania Ludwika XV i trwał w latach 1720-1790. Uważany był za ostatnią fazę poprzedzającego go baroku, jednak w rzeczywistości był antagonistyczny wobec niego. Styl rokoko sprzeciwiał się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczał się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii.
Rokokowe wnętrza utrzymane były w delikatnych i pastelowych barwach. Ściany dzielone były przy pomocy linii falistych, panneau i luster, stosowano liczne sztukaterie, boazerie, plafony. W ornamentyce dominował rocaille – motyw przypominający muszlę, płomienie i grzebienie, swobodnie formowany, falisty i asymetryczny. Obok niego występowały kwiaty, girlandy, owoce, rośliny i motywy egzotyczne, tzw. chinoiserie (motywy chińskie), japonairie (motywy japońskie) i singerie (motywy z małpami). Główną część apartamentu stanowiły pokoje pani i pana domu, zwłaszcza buduar usytuowany między salonem a sypialnią, który służył pani domu jako miejsce pracy i bawialnia do przyjmowania gości. Buduary były najczęściej urządzone w podobny sposób – z boazeriami, plafonem, małymi obrazkami, lustrem i kominkiem. Meble (biurko, komoda, szezlong, stolik i krzesła), były pozbawione kątów prostych – dominowały zaokrąglenia i podcięcia, oraz zdobione intarsją bądź inkrustacją i pastelowymi obiciami.
Pomimo bogatego i komfortowego wystroju, rokokowe wnętrza nie miały nic z onieśmielającej oficjalności oraz przepychu pałaców w barokowym stylu (z którego rokoko wyrosło). Przeciwnie, panowała w nich bardzo pogodna i swobodna atmosfera, która niewątpliwie sprzyjała bujnemu życiu towarzyskiemu oraz typowym dla tego okresu rozrywkom takim, jak bale czy szczególnie popularne maskarady i przedstawienia lekkich komedii w typie włoskim.
